Produkty ze świata

Produkty ze świata

A
ANYŻ GWIAZDKOWY
Anyż gwiazdkowy zwany również badian, to przyprawa używana najczęściej w kuchni azjatyckiej. Nazwa wywodzi się od owoców, które kształtem przypominają gwiazdy. Roślina ta ma głównie zastosowanie kulinarne, ale także czasami wykorzystuje się ją w celach leczniczych, przy zaburzeniach przemiany materii. W wielu kulturach stosowany również jako afrodyzjak.

B
BAZYLIA (łac. Ocimum basilicum)
Podstawa włoskiego zielonego pesto, o korzennym i słodkawym smaku i zapachu. Jako przyprawy używa się świeżych lub suszonych liści, dodawanych zazwyczaj dla poprawienia smaku sałatek i zup lub duszonych warzyw. Często wykorzystywana do przyprawiania potraw na bazie pomidora.

C
CYNAMON
To popularna, bardzo aromatyczna, korzenna przyprawa kuchenna. Uzyskuje się ją po wysuszeniu kory cynamonowca. Ta roślina wystepuję głównie w Azji, a przyprawa jest eksportowana do Europy, niektóre gatunki są jednak nieosiągalne. Przeważnie spotyka się go w postaci sproszkowanej lub zwiniętych ruloników kory cynamonowej. Przyprawę tą uznaje się również za afrodyzjak.
Cynamon – jedną z najstarszych przypraw używanych przez ludy Azji jest kora cynamonowca cejlońskiego. W starożytności zaliczony do przypraw miłosnych rzadko jednak był używany w kuchni; najczęściej podawano go z jabłkami, bo podobno właśnie w połączeniu z nimi nabierał szczególnej mocy. I tak jest do dzisiaj, trudno o nim zapomnieć piekąc szarlotkę czy gotując kompot z jabłek. Korzenno-słodki zapach i smak cynamonu doskonale komponuje się z potrawami z białego sera i duszonego mięsa.

CZOSNEK
Jedna z najstarszych przypraw pochodząca prawdopodowbnie z Azji Środkowej. Jest niezwykle popularny w kuchni włoskiej, greckiej, hiszpańskiej ale też polskiej. Ma wyrazisty, intensywny smak, po upieczeniu staje się słodkawy. Niezwykle docenia się jego właściwości lecznicze, często wykorzystywany w chorobach infekcyjnych. Oprócz tego pobudza trawienie, oraz dba o florę bakteryjną jelit.

G
GOŹDZIKI
Jest to przyprawa korzenna o słodkawym aromacie, ale ostrym smaku. W Europie pojawiła się za sprawą portugalskich i holenderskich handlarzy, którzy wprost zabijali się o możliwość jej rozprowadzania i uprawiania. Ma bardzo szerokie zastosowanie w kuchni, gdyż nadaje się zarówno do potraw słodkich jak i pikantych. Wspaniale komponuje się z grza znane w starożytności; używano ich jednak głównie do odświeżania oddechu i uśmierzania bólu zębów. Kuchenną przyprawą modną w Europie stały się dopiero w XI wieku. Dziś dostępne w całości lub mielone. Całych używa się najczęściej do marynat i kompotów; mielonych do farszów, pasztetów mięsnych, sosów, ale używać należy bardzo oszczędnie ze względu na silny aromat. Doskonale harmonizują z pieprzem, gałką, imbirem, listami laurowymi i kardamonem.

GAŁKA MUSZKATOŁOWA
Jest owocem muszkatołowca, główne miejsca uprawy tej korzennej rosliny znajdują się w Indonezji i Grenadzie. Ma słodko-gorzki smak i korzennym aromat. Stosuje się ją do przyprawiania ciast, pasztetów, mięs, sosów na bazie mleka np: sosu beszamelowego, lodów. Można ją spotkać w postaci całych owoców, które później się ściera, a także w formie zmielonej. Gałka muszkatołowa i kwiat – to dwie korzenne przyprawy o silnym smaku i aromacie. Z grubej mięsistej osnówki otrzymuje się „kwiat” nazywany również macis, natomiast samo jądro nasienia nazywane jest gałką. Używa się ich do nadawania korzennego smaku sosom, flakom, ciastom – głównie piernikom. Starta gałka dodaje przyjemnego lekko pikantnego smaku gotowanym warzywom, zaostrzy mdły smak kompotu, a śliwkom nada interesującą nutę smakową.

I
IMBIR
Jest to roślina przyprawowa przypominająca w kształcie korzeń. Młode kłącza imbiru mają świeży i soczysty smak. Dodawane są do wielu potraw szczególnie w kuchni azjatyckiej. Stare kłącza imbiru są zdrewniałe i suche, a ich smak jest gorzkawy, lecz doskonale sprawdza się szczególnie w kuchni chińskiej jako składnik sosu do ryb lub owoców morza. Imbir
najprawdopodobniej po raz pierwszy trafił do Europy około roku 340 p.n.e. dzięki Aleksandrowi Macedońskiemu i bardzo szybko stał się ważnym składnikiem miłosnych diet, gdyż jego drażniące działanie „miło rozpalało ognie namiętności”. To przyprawa z korzenia krzewu z południowej Azji. Imbir można kupić suszony, świeży lub w syropie. Ma słodkawy i bardzo pikantny smak; dodaje się go do potraw z mięsa, dziczyzny, drobiu, flaków, farszów, sałatek. nym winem i piwem, a także z kompotami.

K
KURKUMA
Jest to roślina z rodziny imbirowatych. Pochodzi z Indii. Porównywana jest do szafranu, ale jest znacznie tańsza. Podobnie jak szfran przepięknie barwi potrawy na zółty kolor. Przeważnie używa się jej do dań z ryżu, sałatek, ryb i owoców morza. Dzięki niej dania nabierają delikatnego imbirowego smaku i pieprzowego aromatu.

KOPEREK
Znany był już w Starożytnym Egipcie i Rzymie. Obecnie popularny jest na całym świecie, a zwłaszcza w Europie, obu Amerykach oraz Afryce. Używa się go jako przyprawy. Ma aromatyczny zapach i lekko kwaskawy smak, dlatego doskonale pasuje do ryb. Siekany koperek stosuje się jako dodatek do młodych ziemniaków, dressingów, zup, sałatek, a także do kwaszenia ogórków.

KOLENDRA
Jest to przyprawa przypominająca w wyglądzie nać pietruszki. Smak jest jednak odmienny. Często używana jest w kuchni azjatyckiej, ale również w Europie coraz cześciej jest doceniana. Jest podstawowym składnikiem indyjskiego curry. Ziarna kolendry używane są do przyprawiania mięs np: baraniny czy ryżu.

KMINEK
Jest jedną z najstarszych i najdłużej używanych przypraw w dziejach ludzkości. Ma bardzo charakterystyczny smak, przez wielu niezbyt lubiany. Kminku używa się głównie w kuchni niemieckiej, czeskiej i słowackiej oraz austriackiej. Istnieje wiele odmian tej przyprawy, a jedną z nich jest kumin rzymski używany na Bliskim i Środkowym Wschodzie. Kminek popularny jest również w kuchni żydowskiej. Często dodaje sie go do tłustych potraw, na polepszenie trawienia. Doskonale pasuje do pieczywa (takie wypieka się zwłaszcza na Słowacji i w Czechach). Posypuje się nim pieczone ziemniaki, dodaje do past serowych oraz sałatek. Stanowi również aromatyzujący składnik likierów i nalewek.

KARDAMON
Należy do rodziny imbirowatych; jako przyprawy używa się nasion kardamonu. Z pism Dioskoridesa i Pliniusza wiemy, że znali do starożytni Grecy i Rzymianie i przypisywali mu leczniczy wpływ na żołądek serce, a także cenili jako doskonałą przyprawę, o podniecających właściwościach jego ziarenek. W miłosnej kuchni wielkim podziwem cieszyła się sałatka z gotowanej cebuli i grochu przyprawiana kardamonem, imbirem i cynamonem. W średniowieczu bullą papieską zakazano katolikom używać kardamonu z powodu jego zbyt podniecającego działania. Dziś kardamon wchodzi w skład wielu wielu mieszanek i przyprawowych sosów. Sam używany bywa do marynowania ryb i warzyw, do sosów, mięs, zup, a Arabowie np. przyprawiają nim „kawę Beduinów” „stawiającą na nogi umarłego”.

KURKUMA
Wywodzi się z Indii, znana była w antycznym świecie jako „indyjski szafran”. Barwą i smakiem przypominał imbir; smak ma korzenny, intensywny, zapach dość delikatny. Dziś jest głównym składnikiem proszku curry, sosu worcester i wielu mieszanek przyprawowych. Barwi na żółto potrawy, np. ryż czy ciasto drożdżowe – wystarczy przysłowiowa zypta.

L
LIŚĆ LAUROWY
W Starożytnej Grecji i Rzymie wieniec z liści laurowych symbolizował męstwo i zwycięstwo. Liście laurowe nie odgrywały jednak jeszcze wtedy ważnej roli w kulinariach. Powoli zaczęto wprowadzać je do jadłospisu. Obecnie uprawia się je głównie w obrębie basenu Morza Śródziemnego, ale również w Australii oraz Ameryce Południowej. Mają korzeny, wyrazisty smak, dlatego należy zachować umiar w doprawianiu nimi potraw. Doskonale pasują do zup np: żurku, białego barszczu, sosów do mięs oraz marynowanych warzyw i ryb. Liść laurowy - ma wielowiekowe związki z odwagą i męskością; kojarzony z bóstwami, poświęcony Apollowi. Słynna Pytia wprawiała się w trans żując laurowe liście, a wieńce z nich – będą symbolem chwały i sukcesów – wieńczyły głowy Cesarów i zwycięzców. Arabscy znawcy kuchni (nie tylko erotycznej) od wieków twierdzili, że stała obecność laurowych liści w diecie mężczyzny zapewnia mu sukcesy we wszystkich dziedzinach. Dziś ta znana przyprawa powszechnie dodawana jest do przygotowywania wywarów, zup, sosów, marynat.


M
MIĘTA
Jest to roślina o przyjemnym, aromatycznym, świeżym zapachu. Ma właściwości lecznicze. Leczy podrażnienia żołądka, zaburzenia trawienia, wzdęcia oraz stany zapalne jelit. Jej walory smakowe wykorzystywane są w wielu kuchniach świata: włoskiej, greckiej, ale zdecydowanie upodobali ją sobie Anglicy. Angielski sos miętowy serwowany jest do pieczonych mięs, czy chleba. Świeży aromat mięty doskonale pasuje do twarogów, sosów śmietanowych, sałat, a także orzeźwiających drinków i napojow spożywanych w okresie letnim.

MAJERANEK
Przyprawa pochodzi z Indii, a rozpowszechniona została za sprawą arabskich kupców. Majeranek oprócz swoich walorów smakowych, cieszył się uznaniem ze względu na właściwości lecznicze. Dawniej wykorzystywano go do leczenia reumatyzmu, chorób serca. Wspaniale komponuje się z duszonymi mięsami, kiszoną kapustą czy daniami z wykorzystaniem fasoli. Bez niego nie można wyobrazić sobie polskich zup: żurku, białego barszczu czy flaków.


O
OREGANO (łac. Origanum vulgare)
Roślina używana jako przyprawa w kuchni wielu narodów, głównie zachodnich. Wchodzi m. in. w skład ziół prowansalskich. Tej przyprawy używa się do sosów, pizzy, przyprawiania mięsa, sałatek. Wzbogaca także walory smakowe niektórych wódek i likierów.

P
PIETRUSZKA
Roślina spotykana na całym świecie. W wielu miejscach rośnie dziko. Hodowna jest jako warzywo (zarówno korzeń i nać są jadalne). Wchodzi w skład włoszczyzny, służącej do przygotowania wywaru do zup. Nać pietruszki, jest niezywkle cenna ze względów zdrowotnych, gdyż zawiera duże ilości witaminy A i żelaza. Jej smak wspaniale komponuje się z rozmaitymi zupami, rybami oraz sałatkami.

PIEPRZ
Jest to chyba najbardziej popularna przyprawa, bez której nie można wyobrazić sobie sztuki kulinarnej. Pochodzi z Azji, a dokładnie z Indii. Rozpowszechniony został przez kupców arabskich. Kiedyś uznawany był za złoto wśród przypraw i określał zamożność kupców nim handlujących. Pieprz ma wiele odmian. Istnieje pieprz czarny, biały, zielony oraz czerowny. Najbardziej ostry jest czarny.
Czerwony i zielony są łagodnymi odmianami i często można je spotkać w postaci całych marynowanych ziaren. Jego zastowosanie kulinarne jest nieograniczone. Przyspiesza trawienie, działa dezynfekująco i przeczyszczająco.
Pieprz – spośród ludów europejskich pierwsi zetknęli się z pieprzem Grecy podczas wyprawy Aleksandra Macedończyka do Indii. Cenili oni pieprz wysoko i uzywali jako kuchennej przyprawy i leku. Te „rajskie ziarna” Rzymianie poznali dzięki Grekom, a w wyniku ekspansji cesarstwa rzymskiego także mieszkańcy Europy Północnej wcześnie poznali pieprz i rozsmakowali się w nim bardzo. Ziarna pieprzu są owocami krzewu pieprzowego.
Wszystkie rodzaje – czarny, zielony i biały pochodzą od tej samej rodziny. Zielony pieprz to niedojrzałe ziarna marynowane w solance lub occie albo alkoholu; łagodniejsze od pozostałych i bardzo aromatyczne.
Czarny – najostrzejszy to również niedojrzałe ziarna suszone na powietrzu.
Biały – najaromatyczniejszy – to dojrzałe owoce namoczone w wodzie, pozbawione miąższu i suszone. Białego pieprzu dodaje się do delikatnych białych mięs i delikatnych warzyw. Istnieje jeszcze przyprawa – różowy pieprz, ale ten nie jest owocem krzewu pieprzowego tylko pochodzi z drzewa rosnącego w Peru. Ten pieprz podobnie jak zielony stosuje się do tych potraw, które mają być mało pikantne, ale bardzo aromatyczne. Mała szczypta tego pieprzu znakomicie podnosi smak owocowych sałatek. Pod tą nazwa kryje się również pieprz cayenne – to z kolei są suszone strąki krzewu chili spokrewnionego z papryką. Cayenne to najbardziej pikantna ze znanych dziś przypraw. Nie posypuje się nim potraw, lecz dokładnie miesza z sosem. Doskonały do sałatek, koktajli z ryb i owoców morza, do sałatek mięsnych i rybnych.

PAPRYKA
Uprawa tego owocu rozpoczęła się w Ameryce Południowej i Środkowej oraz w Środkowej Azji. Obecnie używana jest niemalże w każdej kuchni na świecie. Najbardziej zakochali się w niej Meksykanie, Hiszpanie oraz Węgrzy. Występuje w postaci sproszkowanej, suszonej w całości lub w płatkach, a jej smak może być łagodny/ słodki, ale też niezwykle ostry. Doskonale nadaje się do nadawania potrawom wyrazistego smaku, ale również pięknego, czerwonego koloru. Stosuje się ją do paprykowych past, mięs, zup. Czym byłoby węgierskie leczo czy arabska harissa bez tej wspaniałej przyprawy?

R
ROZMARYN (łac. Rosmarinus officinalis)
Roślina używana jako przyprawa, w kształcie podobna do małych krzewów. Stosowana jest w kuchni krajów południowych tj. Hiszpania, Włochy. Używana do sałatek oraz do mięs, bardzo często podstawowy składnik marynat.

S
SZAŁWIA
Stosowana jest jako roślina lecznicza. Dawniej używno jej na wszelkie schorzenia (podagrę, grużlicę, artretyzm). Znalazła również swoje miejsce w kulinariach. Wspaniale komponuje się ze smakiem pieczonych mięs: dziczyzną, jagnięciną, wędlinami. Świetnie pasuje do ryb oraz sosów. Z szałwii, a dokładnie tujonu - związku zawartego w olejku szałwiowym, wytwarzano Absynt - słynny trunek dekadentów. Tujon ma właściowości halucynogenne.

SZAFRAN (ŁAC.CROCUS SATIVUS)
Jedna z najdroższych przypraw świata. Wytwarza się ją z pewnej odmiany krokusa, a dokładnie z jego pręcików. Głównym celem przyprawy jest barwienie np: ryżu na żółto. Zbyt dużo przyprawy dodanej do dania psuje jej smak gdyż staje się gorzkie. Tańszą przyprawą posiadającą podobne właściowści jest kurkuma. Szafran – w starożytności uważano, że krokusy, z których pozyskiwano szafran, to „święte kwiaty”. Sam szafran „raduje i ożywia, wzmacnia i przywraca energie”. Według Greków potrawy przyprawione szafranem sprawiają, że kobiety nie SA w stanie myśleć o niczym innym tylko o miłości. Był więc szafran przyprawą poszukiwaną, a ponieważ był niezwykle drogi, dośc szybko zaczęto go fałszować. Podobnież Rzymianie pierwsi zastąpili szafran płatkami nagietka. O kuchni staropolskiej mawiano „pieprzno i szafranno” – i tą niezwykle drogą przyprawą dosmaczano mięsa, flaki, sosy, „farbowano” wielkanocne baby nadając im korzennego smaku. W kuchni używa się na ogół po 3-4 pręciki szafranu mocząc je przed użyciem w gorącej wodzie, mleku lub alkoholu.

Z
ZIELE ANGIELSKIE - angielska nazwa allspice
,,wszystkie smaki" najlepiej oddaje wielkośc smaków zawartych w małych owocach drzewa pimentowego, rosnącego głównie na Jamajce; aromatem przypomina gożdziki i cynamon, gałkę muszkatułową, a ostrością pieprz. W kuchni używane jako przyprawa do wielu potraw, wywarów, marynat, wędlin i kiełbas.

Sprawdź wszystkie artykuły
facebook